1. बोलीभाषा: ग्रामीण भागामध्येStandard प्रमाणित भाषेऐवजी बोलीभाषांचा वापर अधिक केला जातो. प्रत्येक गावची किंवा অঞ্চলের स्वतःची अशी वेगळी बोलीभाषा असू शकते. त्यामुळे शब्दांचे उच्चार, वाक्यरचना आणि काही विशिष्ट शब्द वापरण्याची पद्धत शहरी भागापेक्षा वेगळी असते.

2. शब्दांचे अर्थ: ग्रामीण भाषेमध्ये अनेक शब्दांचे अर्थ शहरी भाषेपेक्षा वेगळे असू शकतात. काही शब्द विशिष्ट वस्तू, व्यक्ती किंवा क्रियांसाठी वापरले जातात जे शहरी जीवनात तितके परिचित नस्तात.

3. म्हणी आणि वाक्प्रचार: ग्रामीण भाषेमध्ये म्हणी (Proverbs) आणि वाक्प्रचारांचा (Idioms) खूप वापर केला जातो. या म्हणी आणि वाक्प्रचार लोकांच्या अनुभवांवर आधारित असतात आणि त्या विशिष्ट परिस्थितीला अधिक चांगल्या प्रकारे व्यक्त करतात.

4. भाषेतील लवचिकता: ग्रामीण भाषेमध्ये बोलताना अधिक लवचिकता आढळते. लोक त्यांच्या सोयीनुसार आणि गरजेनुसार शब्दांचा आणि वाक्यांचा वापर करतात. शहरी भाषेतील औपचारिक (Formal) स्वरूप ग्रामीण भाषेत सहसा आढळत नाही.

5. भाषेतील सहजता: ग्रामीण भागातील लोक बोलताना अधिक सहज आणि अनौपचारिक (Informal) असतात. त्यांच्या बोलण्यात दिखाऊपणा नसतो, ते थेट आणि स्पष्टपणे बोलतात.

6. सांस्कृतिक संदर्भ: ग्रामीण भाषेमध्ये तिथल्या संस्कृतीचा आणि परंपरेचा प्रभाव दिसतो. भाषेतील शब्द, वाक्ये आणि उच्चार त्या भागाच्या इतिहासाशी आणि जीवनशैलीशी जोडलेले असतात.

7. कमी संपर्क: शहरी भागाच्या तुलनेत ग्रामीण भागातील लोकांचा इतर लोकांशी संपर्क कमी असतो. त्यामुळे भाषेमध्ये फारसा बदल होत नाही आणि ती अधिक पारंपरिक राहते.