रामायणात दोन पोपट नर-मादीची गोष्ट आहे. तुलसीदासांच्या 'रामचरितमानस' मध्ये या गोष्टीचा उल्लेख आहे.

कथेनुसार, हे पोपट पूर्वी वाल्मीकि ऋषींच्या आश्रमात राहत होते. एकदा मादी पोपट (शुक) गर्भवती असताना, एका पारध्याने त्यांना पकडण्यासाठी जाळे टाकले. नर पोपट (शुक) जाळ्यात अडकला, पण मादी पोपट जाळ्याच्या बाहेर होती. तिला तिच्या पतीला संकटात पाहून खूप दुःख झाले आणि तिने स्वतःला जाळ्यात झोकून दिले.

त्याच वेळी, वाल्मीकि ऋषी तिथे आले आणि त्यांनी त्या दोन निष्पाप पक्ष्यांची कहाणी ऐकली. त्यांना त्या पक्ष्यांबद्दल खूप वाईट वाटले आणि त्याच করুণेने त्यांच्या मुखातून रामायणाची पहिली कविता बाहेर पडली - 'मा निषाद प्रतिष्ठां त्वमगमः शाश्वतीः समाः। यत् क्रौञ्चमिथुनादेकमवधीः काममोहितम्॥'

या घटनेमुळे वाल्मीकि ऋषींना रामायण लिहिण्याची प्रेरणा मिळाली, असे मानले जाते.