प्रा. व. प्रधान यांच्या 'राजकारणातील भाषा' या लेखावर आधारित राजकीय कार्यक्षेत्रातील भाषेचे स्वरूप:

1. तिरकस आणि संदिग्ध भाषा:

   राजकीय भाषेत सरळ आणि स्पष्ट बोलण्याऐवजी तिरकस आणि संदिग्ध भाषा वापरली जाते. ज्यामुळे वक्त्याचे खरे मत काय आहे हे लवकर लक्षात येत नाही.

2. वेगवेगळ्या अर्थांची शक्यता:

   राजकीय विधाने अनेक अर्थांनी लावली जाऊ शकतात. त्यामुळे श्रोत्यांना आपल्या सोयीनुसार त्याचा अर्थ काढता येतो.

3. भावनिक आवाहन:

   राजकीय भाषणांमध्ये लोकांच्या भावनांना आवाहन केले जाते. त्यामुळे लोक विचार न करता भावनिक होऊन प्रतिक्रिया देतात.

4. आरोप आणि प्रत्यारोप:

   राजकारणी एकमेकांवर आरोप आणि प्रत्यारोप करतात. यात अनेकदा तथ्य कमी आणि सनसनाटी जास्त असते.

5. वचन आणि आश्वासने:

   निवडणुकीच्या काळात नेते अनेक वचने आणि आश्वासने देतात, जी पूर्ण होण्याची शक्यता कमी असते.

6. सत्याचा अभाव:

   राजकीय भाषणांमध्ये अनेकदा सत्य लपवले जाते किंवा अर्धसत्य सांगितले जाते, ज्यामुळे लोकांची दिशाभूल होते.

7. प्रतिमा निर्माण:

   भाषणांचा उपयोग स्वतःची प्रतिमा चांगली बनवण्यासाठी आणि प्रतिस्पर्धकांची प्रतिमा मलिन करण्यासाठी केला जातो.

यावरून असे दिसते की राजकीय भाषेचा उपयोग लोकांना आकर्षित करण्यासाठी, त्यांची दिशाभूल करण्यासाठी आणि स्वतःचा हेतू साधण्यासाठी केला जातो.