आज सकाळी उठल्यावर माझ्या आईने मला सांगितले की आजपासून शाळा बंद आहेत. मला खूप आनंद झाला. उड्या मारत मी माझ्या मित्रांना ही बातमी देण्यासाठी धावलो. सगळ्यांनाच खूप आनंद झाला होता. ‘आज नुसती मजा’ असे सगळेजण म्हणत होते.

पहिला दिवस तर खूप मजेत गेला. सकाळी उशिरापर्यंत झोपलो, भरपूर खेळलो, चित्रं काढली, आणि आई-वडिलांना त्रास दिला. टीव्हीवर कार्टून बघण्यात वेळ कसा गेला हे कळलेच नाही. रात्री जेवणानंतर आईने गोष्टी सांगितल्या आणि मग tid पडलो.

दुसऱ्या दिवसापासून मात्र मजा थोडी कमी झाली. खेळायला मित्र मिळत नव्हते आणि घरात बसून कंटाळा येत होता. टीव्ही बघून आणि मोबाईल वापरून डोळे दुखायला लागले. आई-वडील अभ्यासाला बसण्याचा तगादा लावत होते. मला शाळेची आठवण येऊ लागली.

शाळेत किती मजा यायची हे मला आठवले. शिक्षक किती प्रेमळ होते आणि ते आम्हाला किती नवीन गोष्टी शिकवायचे. मित्रांबरोबर खेळायला मिळायचे, मधल्या सुट्टीत डबा खायला किती मजा यायची! शाळेतील स्नेहसंमेलनात भाग घ्यायला मला किती आवडायचे!

आता मला कळले की शाळा आपल्या जीवनात किती महत्त्वाची आहे. शाळा फक्त शिक्षण देण्याचे ठिकाण नाही, तर ती आपले भविष्य घडवणारे एक पवित्र मंदिर आहे. शाळा बंद असल्यामुळे मला खूप वाईट वाटत आहे आणि ती लवकर सुरू व्हावी अशी माझी इच्छा आहे.

मला आशा आहे की लवकरच शाळा सुरु होईल आणि मला माझ्या मित्रांबरोबर आणि शिक्षकांबरोबर पुन्हा शिकायला मिळेल.

टीप: हा निबंध काल्पनिक आहे.