एका गावात एक साधू आणि एक वाणी राहत होते. साधू नेहमी देवाचे नामस्मरण करत असे, तर वाणी आपल्या कामात व्यस्त असे.

एक दिवस, वाणी साधूला म्हणाला, "महाराज, तुम्ही नेहमी देवाचे नाव घेता, पण मला सांगा, देवाने तुम्हाला काय दिले? मी दिवसभर काम करतो, त्यामुळे माझ्याकडे धन आहे."

साधू हसले आणि म्हणाले, "मी देवाच्या नामात आनंदित आहे, मला आणखी काही नको."

एके दिवशी, गावात पूर आला. साधू आणि वाणी दोघांनाही आपले घर सोडावे लागले. साधूकडे काहीच नव्हते, त्यामुळे तो देवाचे नाव घेत सुरक्षित ठिकाणी निघून गेला. पण वाण्याला आपले धन वाचवण्याची चिंता होती. त्याने आपले धन एका मोठ्या पेटीत भरले आणि ती पेटी घेऊन तो पुराच्या पाण्यातून वाट काढू लागला.

पुराच्या पाण्यात, पेटीचे वजन जास्त असल्यामुळे वाणी बुडू लागला. त्याने साधूला मदतीसाठी हाक मारली.

साधूने त्याला वाचवले आणि म्हणाला, "देवाच्या कृपेने तू आज सुरक्षित आहेस. तूझ्या धनाने नाही."

या गोष्टीवरून हे सिद्ध होते की केवळ धन महत्त्वाचे नाही, तर देवावरील श्रद्धा आणि त्याची कृपाही आवश्यक आहे.