एकदा काय झाले, दिवस मावळतीला आणि गावaddie वेशीला अशा वेळेस मी माझ्या मित्रांसोबत गप्पा मारत बसलो होतो.

गप्पा रंगात आल्या होत्या, आणि त्यातच माझ्या एका मित्राने एक भन्नाट कल्पना मांडली. त्याने म्हटले, "चला, आज रात्री आपण सगळे मिळून गावात फेरफटका मारूया!"

त्याची कल्पना ऐकून काही जण तयार झाले, तर काही जण 'नावडतीचे मीठ आळणी' अशा अविर्भावात नाक मुरडू लागले. पण म्हणतात ना, 'एका Fishery thousand', त्यामुळे आम्ही निघायचं ठरवलं.

आम्ही सगळे निघालो, तेव्हा 'रात किडा ओरडायला लागला' होता. गावात सामसूम होती, आणि कुत्रे भुंकत होते.

आम्ही एका घराच्या जवळून जात होतो, तिथे कुणीतरी मोठ-मोठ्याने भांडत होते. 'कानावर पडले आणि मनात ठसले', त्याप्रमाणे ते भांडण ऐकून आम्हाला गंमत वाटली.

थोडं पुढे गेल्यावर, एका ठिकाणी काही लोक पत्ते खेळत बसले होते. त्यांना पाहून माझ्या एका मित्राला मोह आवरवेना, तो म्हणाला, "'तेल गेले, तूप गेले, हाती आले धुपाटणे', तरीही हे लोक खेळ सोडायला तयार नाहीत!"

मग काय, आम्ही पण त्यांच्यासोबत थोडा वेळ पत्ते खेळलो. ' Garment gela and Fati raihili' अशी आमची अवस्था झाली, कारण सगळ्यांचे पैसे हरले.

शेवटी, 'उथळ पाण्याला खळखळाट फार' तसा गोंधळ उडाला आणि आम्ही तिथून काढता पाय घेतला.

घरी परतताना, माझ्या एका मित्राची चप्पल तुटली. तो म्हणाला, "आज 'पाय असावे जमिनीवर, दृष्टी आसावी आकाशावर' पण माझी चप्पलच तुटली!"

कसंबसं करत आम्ही घरी पोहोचलो, तेव्हा ' Domahila mahakala ' असा माझा चेहरा झाला होता. त्या रात्री मला 'दिवसा स्वप्न पाहण्याची' शिक्षा मिळाली.

पण एकूणच, तो अनुभव खूप मजेदार होता. 'ठेविले अनंते तैसेचि राहावे', हेच खरं!