शीर्षक: आजी-आजोबा आणि आंब्याचे झाड

एका छोट्याशा खेड्यात माधव आजोबा आपल्या पत्नीसोबत राहत होते. त्यांचे घर जुने असले तरी ते खूप सुंदर होते. घराच्या समोर एक मोठे आंगण होते. माधव आजोबांना बागकामाची खूप आवड होती. त्यांनी अनेक प्रकारची झाडे लावली होती.

एक दिवस, शेजारच्या तरुणाने त्यांना आंब्याचे एक रोप दिले. "आजोबा, हे रोपटे लावा. तुम्हाला आंबे खायला मिळतील," तो म्हणाला. माधव आजोबांना आनंद झाला. त्यांनी ते रोपटे आपल्या बागेत लावले.

आजोबा रोज त्या रोपट्याची काळजी घेत होते. ते त्याला पाणी देत, खत घालत. हळूहळू ते रोपटे मोठे झाले आणि त्याला पालवी फुटली. आजोबांना खूप आनंद झाला.

एक दिवस, माधव आजोबा विचार करत बसले, "मी तर आता वृद्ध झालो आहे. मला किती दिवस आंबे खायला मिळतील? याचा काय उपयोग?" तेवढ्यात त्यांची नातवंडे त्यांच्याजवळ आली. त्यांनी आजोबांना विचारले, "आजोबा, काय झाले?"

आजोबा म्हणाले, "मी विचार करत होतो की हे आंबे मी किती दिवस खाणार?" नातवंडे हसली आणि म्हणाली, "आजोबा, तुम्ही नाही खाल्ले तरी काय झाले? आम्हाला तर खायला मिळतील."

आजोबांना त्यांचे बोलणे ऐकून खूप आनंद झाला. त्यांना समजले की आपण फक्त आपल्यासाठीच नाही, तर इतरांसाठीही जगायला हवे. त्यांनी त्याच क्षणी ठरवले की ते या झाडाची चांगली काळजी घेणार.

भविष्यात त्या झाडाला खूप आंबे लागले आणि आजोबांच्या नातवंडांनी ते आंबे खाल्ले. त्यांना खूप आनंद झाला. आजोबांनाही खूप आनंद झाला कारण त्यांनी लावलेल्या झाडाचे फळ त्यांच्या नातवंडांना मिळाले.

या कथेवरून हे शिकायला मिळते की आपण नेहमी भविष्याचा विचार करायला हवा आणि इतरांसाठी काहीतरी चांगले करायला हवे.