'मामू' या पाठातील भाषिक वैशिष्ट्ये खालीलप्रमाणे आहेत:

1. ग्रामीण भाषेचा वापर: पाठात ग्रामीण भागातील बोलीभाषेचा वापर केला आहे, ज्यामुळे वातावरण अधिक जिवंत वाटते. उदा. 'काय सांगू तुला!', 'মারের त्याला!' अशा वाक्यांमधून लेखकाने ग्रामीण भाषेची चव आणली आहे.
2. सरळ आणि सोपी भाषा: पाठाची भाषा अतिशय सोपी आहे, जी वाचकाला सहज समजते. क्लिष्ट शब्द आणि वाक्यरचना टाळल्यामुळे संवाद अधिक प्रभावी वाटतो.
3. संवादात्मक शैली: लेखक आणि मामू यांच्यातील संवादामुळे भाषा अधिक आकर्षक झाली आहे. प्रश्नोत्तरे, विचार व्यक्त करण्याची पद्धत यांमुळे जिवंतपणा येतो.
4. वाक्प्रचार आणि म्हणी: पाठात काही वाक्प्रचार आणि म्हणींचा वापर केला आहे, ज्यामुळे भाषेला एक विशिष्ट रंगत आली आहे. उदा. 'तोंडघशी पडणे' अशा वाक्प्रचारांमुळे भाषेची अभिव्यक्ती अधिक स्पष्ट होते.
5. उर्दू शब्दांचा वापर: पाठात काही उर्दू शब्दांचा वापर आढळतो, कारण मामू हा मुस्लिम व्यक्तिमत्त्वाचे प्रतिनिधित्व करतो. उदा. 'अस्सलाम वालेकुम'.

या भाषिक वैशिष्ट्यांमुळे 'मामू' हा पाठ वाचकांना अधिकconnect होतो आणि पात्रांची प्रतिमा स्पष्टपणे उभी राहते.