भारत

प्राण्यांचे संगोपन हे नैसर्गिक वातावरणाशी मोठ्या प्रमाणात एकत्रित केले जाते, खरेदी केलेले इनपुट आणि बाह्य घटकांवर कमी अवलंबून असते. परिणामी, पशुपालन, शेतीच्या खराब कामगिरीच्या काळातही, संपूर्ण भारतातील ग्रामीण GDP मध्ये जवळपास 40% योगदान देते.

आणखी एक महत्त्वाचा घटक म्हणजे, भारतातील रखरखीत आणि अर्ध-शुष्क प्रदेशात, पावसाळ्याच्या कालावधीत केवळ तीन ते सहा महिने शेती करणे शक्य आहे आणि सिंचनासाठी उच्च खर्चाची गुंतवणूक बहुतेक शेतकऱ्यांच्या आवाक्याबाहेर आहे. अशाप्रकारे, ग्रामीण लोकसंख्येच्या मोठ्या टक्के लोकांसाठी पशुपालन स्थिर उत्पन्न प्रदान करते.

जातींची विविधता ही एक विशिष्ट जोखीम कमी करण्याचे वैशिष्ट्य आहे; प्राण्यांची प्रजनन अनेक वैशिष्ट्ये पूर्ण करण्यासाठी केली जाते.

पशुधन गणनेनुसार, भारत आहे

जगातील सर्वाधिक पशुधन मालक सुमारे 535.78 दशलक्ष

जगातील एकूण म्हशींच्या लोकसंख्येमध्ये प्रथम - 109.85 दशलक्ष म्हशी

शेळ्यांच्या लोकसंख्येमध्ये दुसरा - 148.88 दशलक्ष शेळ्या

जगातील दुसऱ्या क्रमांकाची पोल्ट्री मार्केट

माशांचे दुसरे सर्वात मोठे उत्पादक आणि जगातील दुसरे सर्वात मोठे मत्स्यपालन देश

मेंढ्यांच्या लोकसंख्येमध्ये तिसरा (74.26 दशलक्ष)

बदके आणि कोंबडीच्या लोकसंख्येमध्ये पाचवा (851.81 दशलक्ष)

जगातील उंटांच्या लोकसंख्येमध्ये दहाव्या क्रमांकावर - 2.5 लाख

शेतकऱ्यांच्या अर्थव्यवस्थेत पशुपालनाचे महत्त्व

भारतातील शेतकरी मिश्र शेती प्रणाली म्हणजेच पीक आणि पशुधन यांचे संयोजन राखतात जेथे एका उद्योगाचे उत्पादन दुसऱ्या उद्योगाचे इनपुट बनते ज्यामुळे संसाधन कार्यक्षमता लक्षात येते.

पशुधन शेतकऱ्यांना वेगवेगळ्या प्रकारे सेवा देते:

अन्न

पशुधन मानवी वापरासाठी दूध, मांस आणि अंडी यासारख्या अन्नपदार्थ पुरवतात. भारत हा जगातील पहिल्या क्रमांकाचा दूध उत्पादक देश आहे.

पशुधन लोकर, केस, लपंडाव आणि पेल्ट्सच्या उत्पादनात देखील योगदान देते. लेदर हे सर्वात महत्वाचे उत्पादन आहे ज्याची निर्यात क्षमता खूप जास्त आहे. भारत दरवर्षी सुमारे 41.5 दशलक्ष किलो लोकर उत्पादन करतो

कृषी कार्ये आणि वाहतुकीसाठी प्राणी

बैल हा भारतीय शेतीचा कणा आहे. भारतीय कृषी कार्यात यांत्रिक शक्तीच्या वापरामध्ये बरीच प्रगती झाली असूनही, विशेषत: ग्रामीण भागातील भारतीय शेतकरी अजूनही विविध कृषी कार्यांसाठी बैलांवर अवलंबून आहे.

बैल इंधनाची खूप बचत करत आहेत जे ट्रॅक्टर, कम्बाइन हार्वेस्टर्स इत्यादी यांत्रिक शक्ती वापरण्यासाठी आवश्यक इनपुट आहे.

उंट, घोडे, गाढवे, पोनी, खेचर इत्यादी पॅक प्राण्यांचा वापर बैलांव्यतिरिक्त देशाच्या विविध भागात मालाची वाहतूक करण्यासाठी मोठ्या प्रमाणावर केला जात आहे.

डोंगराळ प्रदेशांसारख्या परिस्थितीत, खेचर आणि पोनी माल वाहतुकीसाठी एकमेव पर्याय म्हणून काम करतात.

त्याचप्रमाणे उंचावरील उंच भागात विविध वस्तूंची वाहतूक करण्यासाठी लष्कराला या प्राण्यांवर अवलंबून राहावे लागते.

प्राणी कचरा

शेण आणि इतर प्राण्यांचे टाकाऊ शेतातील शेणखत म्हणून काम करतात आणि त्यांचे आर्थिक मूल्य मोठे आहे.

याव्यतिरिक्त, ते इंधन (बायोगॅस, शेण केक) म्हणून आणि ग्रामीण भागात बांधकाम कारणांसाठी देखील वापरले जाते.

मालमत्ता म्हणून पशुधन

आणीबाणीच्या काळात त्यांची विल्हेवाट लावण्याची क्षमता असल्यामुळे पशुधनाला 'मुव्हिंग बँक' मानले जाते.

ते भांडवल म्हणून काम करतात आणि भूमिहीन शेतमजुरांच्या बाबतीत ते त्यांच्याकडे असलेले एकमेव भांडवल संसाधन असते.

पशुधन ही मालमत्ता म्हणून काम करते आणि आपत्कालीन परिस्थितीत ते गावातील सावकारांसारख्या स्थानिक स्त्रोतांकडून कर्ज मिळवण्यासाठी हमी म्हणून काम करतात.

तण नियंत्रण

पशुधनाचा वापर ब्रश, वनस्पती आणि तण यांच्या जैविक नियंत्रणासाठी केला जातो कारण गुरे तणांना चरतात.

सामाजिक-सांस्कृतिक महत्त्व

पशुधन हा भारतातील खेडूत समुदायाच्या पिढ्यांचा भाग आहे आणि पशुपालनाचे विशेष ज्ञान शतकानुशतके विकसित झाले आहे.

ते महत्त्वपूर्ण अनुवांशिक वैशिष्ट्यांसह घरगुती प्राणी विविधता विकसित आणि संरक्षित करण्यासाठी जबाबदार आहेत.

दूध विपणन नेटवर्क

ग्रामीण अर्थव्यवस्थेत दुधाच्या विक्रीचा मोठा वाटा आहे. दुधाच्या विक्रीमुळे जास्त नफा मिळत नसला तरी कौटुंबिक शेतीला नियमित उत्पन्न मिळण्यास मदत होते.

हे देखील वाचा: शाश्वत पशुधन उत्पादन

पशुपालन पद्धतीत बदल

शेतीच्या बाबतीत जसे, प्राणी संगोपन प्रणाली एका विशिष्ट वैशिष्ट्य किंवा जातीवर लक्ष केंद्रित करून वैशिष्ट्यीकृत गहन उत्पादन मॉडेलकडे वेगाने हालचाली करत आहे; फीड कॉन्सन्ट्रेट्स आणि अँटीबायोटिक्स, प्रोबायोटिक्स इ. यांसारखी इतर वाढवणारी रसायने यासारख्या बाह्य इनपुट्सच्या मोठ्या डोसद्वारे दुधाचे उत्पादन.

सांख्यिकीयदृष्ट्या, अशी व्यवस्था टिकाऊ नाही आणि बाह्य निविष्ठांची किंमत प्राणी पाळणाऱ्यांना व्यवसायापासून दूर ढकलते.

संपूर्ण प्रणाली अनुदानाद्वारे मोठ्या प्रमाणात संरक्षित आहे. सघन उत्पादन प्रणालीवर लक्ष केंद्रित करून भारत स्वतःला या सापळ्यात ढकलत आहे.

अशा उत्पादन पद्धतीचा भारतात प्रवेश केल्याने पारंपारिक जातींना बाहेर काढण्याची आणि सांद्रता, औषधे आणि विदेशी बैलांच्या आयातित वीर्यासारख्या अनुवांशिक इनपुटवर अवलंबित्व वाढवण्याची क्षमता आहे, ज्यामुळे उत्पादन खर्च वाढतो.

अशी व्यवस्था भारतातील कृषी-हवामानाच्या परिस्थितीसाठी अयोग्य आहे.

संकरित प्रजननाचा पैलू देखील वाढत आहे आणि त्याचा वापर विशेषत: संसाधनांची उपलब्धता, शेतकऱ्यांची शैक्षणिक आणि सामाजिक स्थिती आणि हवामान परिस्थिती विचारात घेत आहे.

विदेशी जातींवर जास्त लक्ष केंद्रित केल्याने शेतातील पुराव्याकडे दुर्लक्ष होते जे उत्तरोत्तर थांबत असलेले दूध उत्पादन आणि संकरित जातींमधून परतावा दर्शवते.

शासनाचे महत्वाचे उपक्रम

राष्ट्रीय गोकुळ मिशन : गोवंश लोकसंख्येच्या देशी जातींचा विकास आणि संवर्धन करण्यासाठी दूध उत्पादन वाढवणे आणि ते शेतकऱ्यांना अधिक फायदेशीर बनवणे.

राष्ट्रीय पशुधन मिशन: पशुधन उत्पादन प्रणालीमध्ये परिमाणात्मक आणि गुणात्मक सुधारणा सुनिश्चित करणे आणि सर्व भागधारकांची क्षमता वाढवणे.

राष्ट्रीय कृत्रिम रेतन कार्यक्रम: स्त्री जातींमध्ये गर्भधारणा घडवून आणण्याच्या नवीन पद्धती सुचवणे. आणि जननेंद्रियातील काही रोगांचा प्रसार रोखण्यासाठी, ज्यामुळे जातीची कार्यक्षमता वाढते.

राष्ट्रीय गाय आणि म्हैस प्रजनन प्रकल्प: विकास आणि संवर्धनावर लक्ष केंद्रित करून प्राधान्याच्या आधारावर महत्त्वाच्या देशी जातींना अनुवांशिकदृष्ट्या अपग्रेड करणे.

पशुसंवर्धन स्टार्टअप ग्रँड चॅलेंज : भारतातील डेअरी क्षेत्राचा विस्तार करण्यासाठी खेड्यांमधून येणाऱ्या नवकल्पनांचे कौतुक करणे.

पुढे मार्ग

पशुपालनाचे अर्थशास्त्र हा भारताच्या अर्थव्यवस्थेच्या विकासात्मक धोरणांचा एक महत्त्वाचा पैलू आहे. म्हणून प्रणालीच्या कल्याणासाठी अधिक उपाय वापरले जाऊ शकतात: